‘Ik gun iedereen met gehoorverlies een Lisette.’ Deze uitspraak doet Sietse van Turennout (62). Tot voor een paar jaar was hij huisarts en tikte hij moeiteloos de zestig uren per week aan. Na het overdragen van de praktijk werkt hij gemiddeld nog twintig uur. Stilzitten is er nog steeds niet bij, goed luisteren en verstaan nog steeds wél. Dat is een vaardigheid die hij dagelijks nodig heeft. Vandaar dat hij, na een duwtje, in actie kwam toen hij merkte dat zijn gehoor niet meer optimaal was.
‘Ik ontdekte een jaar of twee geleden, ondanks ik al vijf jaar gehoortoestellen heb, dat mijn gehoor verder verslechterde. Ik verstond woorden en gesprekken minder scherp. In groepen kostte me het luisteren steeds meer energie. Aan het einde van een dag was ik doodmoe. Waar het luisteren en verstaan tot dan toe redelijk soepel ging, merkte ik dat ik soms zaken miste. Of ik moest me enorm inspannen om in een gesprek met een groep de informatie te filteren die voor mij bestemd was. Ik zit vaak in overleggen met grotere groepen, leidt discussies en geef trainingen en bijscholing. Voor mij is het van groot belang dat ik zeker weet dat ik de informatie goed gehoord heb. Als dit gehoorverlies zo verder zou gaan dan kon ik mijn werk niet meer doen.
Luisteren en verstaan
Volgens mijn toenmalige gehoorapparaten- leverancier was er niet veel meer aan te doen dan de apparaten wat harder te zetten. Daarbij werd mij niet gevraagd waar ik in het dagelijks leven last van had. Toen stelde ik mezelf de vraag of dit advies wel klopte en ik had het gevoel dat er iets anders aan de hand was. Ik had moeite met verstaan, maar mijn leverancier had volgens mij moeite met luisteren.
Duwtje in de rug
Ondertussen had ik ook discussies in het gezin, met kinderen en kleinkinderen. Mijn vrouw ervoer dat ik, als we met zijn allen waren, niet meer aan de gesprekken mee kon doen. Dat moest ik helaas toegeven. Mijn vrouw gaf mij het spreekwoordelijke duwtje door te stellen dat ik er echt verder naar moest laten kijken. Toen heb ik doorgepakt. Het was me bekend dat ik een matige verdikking van de wanden van mijn gehoorgangen had en dat er wellicht iets medisch moest gebeuren. Ik ben langs mijn eigen huisarts gegaan voor overleg en we hebben besloten om een onderzoek bij het audiologisch centrum laten doen. Uit de gehoortest bij dit centrum kwam naar voren dat ik over het algemeen de hoge tonen niet hoorde. Dat is een bekend verschijnsel als je ouder wordt. Dit komt ook in mijn familie vaker voor. In de spreekkamer is dit verlies geen probleem. Je zit één op één met de patiënt en dan is er rust om goed te luisteren en te verstaan. En met een stethoscoop naar hart en longen luisteren bijvoorbeeld gaat ook uitstekend. Zeker nadat ik er eentje met een versterker had aangeschaft. Het klonk iets anders, maar ging prima.
Bij de test van het audiologisch centrum bleek dat er ook iets anders aan de hand was. Mijn spraak-verstaan was twintig procent verminderd. Dus twintig procent van de eenvoudige woorden kon ik in deze optimale omstandigheden en onafhankelijk van het volume niet verstaan. Ik hoorde wel geluid maar kon er niet het goede woord van maken. Dat vond ik een pittige boodschap. Dit verklaarde voor mij echter wel wat er aan de hand was.
Muziek in de oren
Vanuit het oogpunt van zorgvuldigheid en veiligheid, wilde ik meer zekerheid over een goede vertaling van het gehooronderzoek naar een passend gehoorapparaat. Via het audiologisch centrum kreeg ik een recept voor een hoortoestel. We woonden inmiddels in Soest en hier zijn allerlei aanbieders van hooroplossingen in de buurt. Ook de keten die ik al kende. Maar ik ben verder gaan kijken. Checkte websites en heb mensen gebeld. Een KNO-arts vertelde mij dat het verschil in prijs vaak zit in het verschil in service. Hij adviseerde om gewoon bij een paar leveranciers langs te gaan en dan een keuze te maken.
Uiteindelijk heb ik een selectie van drie partijen gemaakt. Zonder in te gaan op namen en rugnummers hoorde ik commerciële verhalen of oneliners als “dat gaan we oplossen” of “ik heb het allernieuwste toestel in de aanbieding.” Dat klinkt in mijn oren als glad en niet echt. Er werd niet geluisterd naar wat ik nodig had. Men ging direct af op het hoortoestel, er niet naar de persoon met het probleem.
En toen stapte ik bij Écoutez binnen. Lisette stelde als eerste de vraag: Wat is voor jou belangrijk? Wat wil je kunnen horen? Hoe ziet je dag eruit? Wat is je werk? Daar wilde ik het graag over hebben. Ik wil mijn werk blijven doen, vergaderingen leiden, discussie kunnen verstaan en een juiste plek in mijn gezin hebben. Die eerste vraag klonk mij dus als muziek in de oren. Tijdens het verdere gesprek werd mij de prioriteit duidelijk. Ik moest mijn oren trainen. If you don’t use it, you loose it. Een bekende zegswijze. Wat je gebruikt of aandacht geeft, gaat zich ontwikkelen op alle fronten. En daar ben ik van!
Gesprekswereld weer open
Lisette legde uit dat ik niet voor comfort moest gaan maar mijn oren moest trainen om alle geluiden weer zelf te filteren en te verwerken. Dus deed ik de app weg die alles voor mijn oren regelde en ik moest mijn gehoortoestellen zo weinig mogelijk uitdoen. Ik kreeg twee toestellen te leen waarmee we inzetten op de verbetering van het spraak-verstaan. Mijn oren moesten van de luie bank afkomen, zeg maar. Die beetje Spartaanse aanpak is voor mij prima als het een doel dient. Mijn oren werden weer aan het werk gezet. Wat ik nog wel eens deed met de oude toestellen, ze even uitdoen, doe ik dus niet meer. Binnen enkele weken had ik geen last meer van alle bijgeluiden. Ik kon weer veel beter meedoen in alle gesprekken. Bij een controle test op het audiologisch centrum bleek dat ik nu nog minder dan vijf procent van de woorden mis in plaats van de twintig procent. Dit verschil betekent voor mij dat ik mijn werk kan blijven doen en dat ik weer meedoe in het gesprek als we als gezin bij elkaar zijn.
En elke keer als ik het intro-riedeltje hoor als ik mijn apparaten in mijn oren doe, word ik daarvan weer blij. De gesprekswereld gaat weer open en ik mag daarin meedoen. Ik ben super dankbaar dat ik weer veel meer versta en veel beter kan functioneren in mijn sociale leven. Dankzij de echte professional op het gebied van oren en gehoor die ik tegenover me heb kan weer doen wat ik belangrijk vind. En daarom gun ik iedereen een Lisette.’
